De studie van het galactische web geeft de eerste resultaten

Het universum bestaat niet alleen uit eindeloze open ruimtesduisternis en triljoenen sterrenstelsels met vele miljarden sterren en vele miljarden planeten. In feite is alles hier veel gecompliceerder. Elke afzonderlijke melkweg, evenals een enkele galactische cluster, is verbonden met het zogenaamde gigantische intergalactische web, waarvan de onzichtbare filamenten zijn samengesteld uit donkere materie. We begrijpen dat het vrij moeilijk voor te stellen is, maar onlangs, dankzij een zeer ingenieuze methode om de gravitatielensmethode te gebruiken, konden ze sommige van deze draden onderscheiden.

Door galactische groepsinformatie te vergelijken,fungeerde als galactische lenzen met informatie over de lichtbronnen achter deze groepen. Een team van astronomen van de Canadese Universiteit van Waterloo profiteerde van de donkere materie om de ruimte te vervormen en was in staat om te onderscheiden wat ze eerder niet konden onderscheiden.

Als u de krachtigste telescoop neemt en ernaar kijktruimte, dan zal alles wat we direct zien slechts 5 procent uitmaken van het universum dat we waarnemen. Nog eens 68 procent komt uit wat energie. We weten er weinig over (zelfs de beste natuurkundigen van onze tijd kunnen het niet aan), maar we weten dat het komt door het effect dat het heeft op de omliggende ruimte. De wetenschap noemt deze kracht 'donkere energie'. Er is nog steeds donkere materie, die goed is voor 27 procent van het universum dat we waarnemen. We weten ook bijna niets over deze kwestie, maar nogmaals, we weten wat het is, vanwege het feit dat het, net als donkere energie, inwerkt op de ruimte eromheen. Het effect in beide gevallen is de zwaartekracht. De moeilijkheid bij het bestuderen van donkere materie ligt onder andere in het feit dat het zich praktisch op geen enkele manier manifesteert. Gewone massa is in staat elektromagnetische straling af te geven of te absorberen, of op zijn minst in wisselwerking te treden met nucleaire krachten. Donkere materie is een ander geval. Het werkt alleen op de omliggende weefsels van het universum door zijn zwaartekracht.

Voorheen konden wetenschappers alleen speculeren waar ze kondener zijn clusters van donkere materie. Berekeningen werden in de regel uitgevoerd met behulp van het in kaart brengen van sterren en sterrenstelsels en vervolgens de daaropvolgende bepaling van hoeveel massa ze zouden moeten hebben, rekening houdend met hun beweging en locatie in de ruimte van het heelal. De gegevens gaven aan dat gewone materie en donkere materie in de regel samen zijn en vaak enkele klonten vormen, waarvan de aanwezigheid werd gesuggereerd door het manifesterende halo-effect in de buurt van grote opeenhopingen van intergalactisch gas of stof. Bovendien is donkere materie in deze groepjes altijd meer voorspeld dan normaal. Desondanks weet de wetenschap ook dat donkere materie niet alleen klonten vormt, maar zich ook uitstrekt tot zeer lange reeksen die het hele universum binnendringen, als een web. Sterrenstelsels klampen zich vaak vast aan deze draden en vormen gigantische galactische clusters die niet alleen ruimte maar ook tijd uitrekken.

Maar weten over de aanwezigheid van donkere materie tussen zichtbare sterrenstelsels is één ding. Haar zien is iets anders.

"Al tientallen jaren voorspellen wetenschappers het bestaan ​​van gloeidraden van donkere materie tussen sterrenstelsels die als spinnenwebben fungeren, die deze sterrenstelsels samenbrengen", legt onderzoeker Mike Hudson uit.

“Maar het beeld dat we kregen is veel cooler dan de gebruikelijke voorspellingen. Dit is wat we kunnen zien en meten. "

Wanneer licht door materie gaat die beziteen grote massa, zoals een sterrenstelsel, begint het licht te vervormen onder invloed van zwaartekrachten. Door verschillende afbeeldingen van 23.000 paar sterrenstelsels op ongeveer 4,5 miljard lichtjaren van ons te vergelijken, konden astronomen een relatief gedetailleerde kaart samenstellen van de filamenten van donkere materie die deze sterrenstelsels verenigen. Bovendien konden wetenschappers niet alleen de aanwezigheid van deze filamenten bepalen, maar ontdekten ze ook enkele van hun kenmerken.

"We waren niet alleen in staat om de aanwezigheid van deze filamenten van donkere materie op te merken, maar ontdekten ook enkele kenmerken van deze dekvloeren," aldus de wetenschappers.

De sterkste filamenten van donkere materie worden bijvoorbeeld waargenomen tussen galactische clusters die zich op een afstand van minder dan 40 miljoen lichtjaren van elkaar bevinden.

In de toekomst deze gegevens toevoegen aanbestaande modellen en kaarten van donkere materie kunnen ons voorzien van aanvullende informatie over deze mysterieuze substantie en mogelijk zelfs onze kennis over de evolutie van het universum uitbreiden.